Recensie in Inzicht: mei 2014

Dit boek van leraar en schrijver Hans Laurentius verscheen eerder in 1999 bij uitgeverij Ankh Hermes. En nu is er een in eigen beheer uitgegeven heruitgave.In de noten vooraf constateert Laurentius dat er weinig reden was het oorspronkelijke manuscript te herzien en al lezende moet men het met hem eens zijn: het is een compleet boek, helder en inspirerend van toon. 

Degenen die wel eens een satsang bij hem hebben gevolgd kennen Laurentius als een intelligente en verbaal sterke leraar. Hij heeft een glasheldere redeneertrant en is door zijn losse manier van formuleren zeer toegankelijk. Daarbij is hij compromisloos, medeleven is niet zijn sterke punt. Onzin blijft bij hem onzin en spirituele diepzinnigheid maakt hij een kopje kleiner voor de zoeker zich erin kan verliezen. Zijn toon is daarbij niet onvriendelijk, maar zijn analyse genadeloos. Het is niet toevallig dat Nisargadatta tot zijn lievelingsgoeroes behoort. Die stijl van lesgeven komt ook in het boek terug. Soms schaam je je als lezer dat je iets niet eerder hebt gezien. Of omdat je doorleest terwijl het aangeboden inzicht verdere verdieping eigenlijk overbodig maakt.

Zo’n inzicht is zijn kijk op de problemen van de persoon. Focus hierop vindt Laurentius onzinnig in de zoektocht naar waarheid. Die maakt zelfonderzoek er niet makkelijker op en gaat bovendien oneindig door. Er is immers altijd wel wat. Men heeft de keuze op de objecten inclusief de persoon in te zoomen, of op bewustzijn. Ook verhelderend is zijn uitnodiging eens te kijken naar alle lichamelijke sensaties, naar gedachten en gevoelens, en dan te onderzoeken hoe oordeelloos het Zien van al deze prikkels is.

Het zijn handreikingen die een hoop onzin-argumentatie wegnemen. Na het lezen ervan kan men het boek in principe wegleggen en de blik naar binnen richten tot het kwartje is gevallen. Toch doe je dat niet, nieuwsgierig naar meer gouden tips. En daar is in het boek geen gebrek aan. Zoals het advies in het zelfonderzoek eindeloos achterwaarts te stappen. De waarnemer te zien die de waarnemer ziet die de waarnemer ziet, etc. Totdat er geen aanwezigheid (hoe ijl en spiritueel dan ook) meer over is om zich mee te identificeren.

Of laat hij zien hoe de zoeker eindeloos hetzelfde rondje loopt door te proberen zich als persoon te herinneren dat hij Bewustzijn is. Kortom: een boek dat aanmoedigt, uitdaagt en de lezer een flink eind op weg helpt.

Hans Laurentius heeft een tijdlang geen satsangs gegeven maar is onlangs toch weer begonnen. Ook zijn er via zijn website hanslaurentius.nl kosteloos diverse geluids- en tekstbestanden te downloaden.

Frans Hasselaar.

Recensie Biblion 2002

De auteur is werkzaam als spiritueel therapeut en docent spirituele therapie. Er kwam een einde aan zijn zoektocht naar zelfverwerkelijking nadat hij in contact was gekomen met de Advaita. Sinds 1998 houdt hij zich middels groeps- en individuele realisatiebijeenkomsten en het schrijven hoofdzakelijk bezig met zelfrealisatie. In dit boek ligt de nadruk vooral op de essentie van verlichting. Hij stelt dat werken naar dit doel geen zin heeft omdat dat een ik-gerichte bezigheid is, dus juist versterkend werkt op het ego, het afgescheidene. Oefenen (bijv. middels meditatie) met als doel het bevorderen van een spiritueel ontwaken belemmert de natuurlijke energiestroom, slechts een spontaan proces van zuivering zonder wil of doel laat de kenner van waarheid inzien dat hij al waarheid is. Dit boek is dan ook zeer paradoxaal: er is veel kritiek op de methoden om tot spirituele bewustwording te komen, terwijl de auteur toch inziet dat dit pad de zoeker kan voorbereiden op het hoogst realiseerbare. Ondanks de schijnbare tegenstrijdigheden biedt de auteur een nieuwe, eerlijke en verfrissende kijk op het waarachtig mens-zijn. Voor de ‘spirituele zoekers’ een uitdaging.

M. Kraaij-van Weeren