Verschenen in InZicht nr. 67 – november 2015
1 oktober, ergens in Oostenrijk, 12.57. Het schijnt dat dit lijf nu, vandaag, 51 jaar is. Of daar ‘oud’ of ‘jong’ aan toegevoegd moet worden laat ik graag aan de lezer over. We meten die leeftijden vanaf het moment dat een baby de baarmoeder is uitgeperst, hoewel er natuurlijk gezegd kan worden dat het moment van conceptie de eigenlijke start is. Anderzijds kan gezegd worden dat de werkelijke geboorte het moment is dat het besef van zijn (bewustzijn, ik-ben) zich voor het eerst volledig manifesteert. Kortom, hoe oud je bent is dubieus, zoals eigenlijk zo’n beetje alles waar we van uit gaan.
Eerst wist je niet dat je bestond. Het was Leeg, zou je kunnen zeggen. Vanaf het moment dat bewustzijn gegroeid is tot het overweldigende besef: ‘ik ben er! ik besta!’, is alles in een klap anders. Is het fysiek en persoonlijk geworden. De boel vult zich. Met indrukken, spanningen, verlangens, pijn, vreugde, lichamelijke neigingen en nog honderd andere zaken. Ineens zijn de tienduizend dingen er. Wonderlijk. Vanuit het Niets, de Leegte, ontstond uit een kleine vonk en almaar uitdijend universum aan indrukken, gevoelens, emoties, sensaties, gedachten en overtuigingen. Er doemden andere wezens op, die eerder niet als losstaand waren opgemerkt. En die bleken van alles te willen, en te bieden te hebben. Wow. What the f*** happened?
Vrijwel niemand neemt of krijgt de gelegenheid hier lang of überhaupt bij stil te staan, want de maalstroom heeft het onpersoonlijke, onbewuste, complete al overgenomen en gevuld met allerlei wonderlijks. De software is opgestart en we hebben geen keus dan voldoen aan de basisprogrammeringen en neigingen die zomaar opwellen. De software bestaat in essentie uit: de wil om te bestaan, streven naar iets beters, het zoeken naar plezier en het vermijden van pijn. Dat soort dingen. Wat leeft wil voortleven. Dat is geen keus, maar een moeten. Enkel als leven te pijnlijk is, wil een organisme er een eind aan maken. Dan is de neiging tot pijn vermijden sterker dan de wil om te bestaan.
Hoe dan ook. Eerst was er Niets. Je zou het ook vrede kunnen noemen, of vervulling, of perfectie. Toen verscheen het leven, bewustzijn. Het zoeken naar vervulling (ook wel geluk genoemd) wordt opgestart. Wonderlijk gebeuren. Het is er blijkbaar niet zomaar, je moet ernaar zoeken, denken we. Dus we zoeken: in relaties, succes, status, macht, uitblinken, opvallen, aandacht krijgen… We zoeken zelfs op religieus en spiritueel niveau, als we merken dat de andere domeinen niet bieden wat we zoeken. We praten met onze imaginaire vriend, die in de wolken zou wonen. Roepen een al lang overleden door kerkelijke machthebbers heilig verklaarde aan. Mediteren voor een stenen beeldje van een gast die Ontwaakt zou zijn geweest en wat dies meer zij. Waarom? We zijn niet vervuld. We voelen ons incompleet, onvolledig. Leeg misschien zelfs.
En de software spoort ons aan: van A naar B, van hier naar daar. Want als je maar genoeg je best doet krijg je wat je nodig hebt. Dat is een van de basis verhaaltjes, dat zo diep zit, dat de meeste mensen niet eens doorhebben dat ze zo hun hele leven al bezig zijn. Streven naar dat wat er niet is, leven voor later, zoeken naar een betere toekomst. Als ik eenmaal dit of dat heb bereikt, verkregen, gevonden, dan….
Dus ook het meeste spirituele gezoek is gewoon dezelfde bewustzijns-software. Zodra het ik-ben actief is, moet het organisme vooruit, doorleven, zoeken naar betere omstandigheden. Hetzij fysiek, hetzij gevoelsmatig, intellectueel of spiritueel. Het level maakt niet uit, de beweging is altijd hetzelfde. Van veronderstelde leegte (of tekort) naar (veronderstelde) vervulling.
Natuurlijk zijn er ook van die intervallen. Momenten of korte perioden die zich lijken te kenmerken door de afwezigheid van specifiek streven. Momenten of perioden van gewoon ‘zijn’. Waarin iets doordringt van de perfectie die-al-is (op de achtergrond, bijna tastbaar voor sommigen). Die momenten zijn niet bereikt door inspanning. Mensen noemen dat al snel ‘genade’, omdat ze dualistisch denken. Ze menen toch dat het verkregen is, door het een of ander, of van het een of ander. Maar goed, ook dat soort magisch denken is deel van de ik-ben software.
Het Niets waaruit ‘je’ kwam, is er altijd. Op de achtergrond. Het is onbereikbaar, want gaat vooraf aan het ik-ben gedoe. Het is Tijdloos, Compleet, het is helemaal het einde, hihi. En ondertussen kan er natuurlijk op allerlei wijzen genoten worden van wat het aardse drama zoal te bieden heeft.
————————
Het zou tof zijn als je af en toe eens een boekcover (of web-artikel of video) van me op je socials zou willen posten, met of zonder commentaartje… wie weet heeft iemand er iets aan, behalve mijn website en youtube kanaal heb ik geen pr kanalen, maar jullie samen…