De meeste mensen zijn verslaafd. Verslaafd aan bezig zijn. Eerder riep ik al eens in satsang dat de grootste angst is niet te bestaan. Ik zou het anders kunnen zeggen. De grootste angst is om alleen te zijn. Om alleen maar te zijn.

Mensen die zich met spiritualiteit menen bezig te houden, zoals jij, lieve lezer, hebben meestal simpelweg een laag aan hun bezigheden toegevoegd, uiteraard in de oprechte –maar vaak onbewuste – overtuiging dat het nuttig is, zoals alle andere bezigheden.

Het leuke van veel spiritueel geïnteresseerden is dat ze vaak zeggen met bewustzijn bezig te zijn. Dat ze willen ‘zijn’, beweren ze dan. Maar ik merk dan vaak hardop op, in sessies, teksten en satsang, dat ze helemaal niet willen zijn, maar willen ‘doen’.

‘Just be’, zeiden de echte meesters. En dus ging iedereen mediteren, praten over bewustzijn, boeken lezen, joetoep video’s verslinden, cursussen volgen, spirituele forums op internet volgooien met geleende wijsheden, blaadjes lezen, technieken toepassen en meer van dit soort activiteiten. Vrijwel niemand ging gewoon zitten zijn zonder externe stimulansen.

Zodra de onrust, de leegte opkomt, pakken ze een boekje, hun smartphone, zetten een cd’tje met mantra’s, gaan een oefening of meditatie ‘doen’ op of wat dan ook.

Gewoon op een stoel gaan zitten zijn, in je eentje, en simpelweg observeren zonder doel is er niet bij. Alles is best, als het maar niet in je eentje je eigen leegte ervaren, en inzien dat vrijwel al je bezigheden een vorm van vlucht zijn (of jacht – op succes?).

Maar dat ben je wel. Als je me niet gelooft, probeer het eens. Ga eens alleen een uur of wat op een stoel zitten, zonder externe afleiding en zie wat er gebeurt. Ontdek wat je gaat doen: opgefokt raken, heel veel gedachten produceren, wiebelen, proberen er een meditatie van te maken (is ook doen, maar je maakt je wijs dat het iets anders is).

Je blijft bezig van A naar B te gaan, in plaats van in A te zijn. Let maar op. Geloof me nooit, maar test het als je het echt weten wil.

Iemand vroeg ooit hoe te weten te komen wat echt van belang was.

Ik zei: kijk eens een dag echt, schrijf het op, wat je doet. Dan weet je vrij snel wat je echt wilt. Je beweert wakker te willen worden of jezelf te willen worden of zoiets, maar als je een dag echt kijkt, zie je dat je dat nu juist niet wil. Wat je wil is dat gevoel van zijn opvullen, ontvluchten, je ervan afleiden.

Je zegt dat je ‘rust’ wil (dat hoor ik vaak zeggen): maar waarom ren je dan de godganse dag als een dolle hond intern en extern in het rond?

En je maakt je wijs dat al die activiteiten van je belangrijk zijn. Het nieuws volgen, sociaal bezig wezen, eten, internetten, appen, fake-booken, boekjes lezen, praten, denken, vooral heel veel ‘denken’ (niet echt denken natuurlijk – dat zou wat zijn), oefeningen doen, mediteren, shoppen, uitgaan, roddelen, meningen ventileren, relaties ‘onderhouden’, op seks en bevestiging uit zijn, al dan niet spirituele dingen willen begrijpen etc.

Je zit nooit eens langer dan een minuut gewoon stil voor je uit te kijken. Je doet zelden ‘niets’. Je bent bijna nooit maar gewoon. Je ‘doet’ alles.

Kun je dit zien, en echt tot je laten doordringen?

Nogmaals: je zegt dat je wil ZIJN, maar alles bewijst het tegendeel. Vrijwel alles in je is moedwillig, gepland, doelgericht, vooropgezet, door belangen en angst en projecties gestuurd. Bijna geen handeling is ‘vrij’ of ‘spontaan’, zonder tussenkomst van de innerlijke commentator, de ‘doener’ (de je diepgaand meent te zijn).

Iedereen, bijna iedereen is verslaafd. Verslaafd aan bezig zijn. Nisargadatta wees er al op, Krishnamurti eveneens.

De oude Maharaj zei: voor jullie is ZIJN ondragelijk, en daarom zijn jullie altijd maar bezig.

Dus: controleer eens echt of niet ook je zogenaamde gezoek naar waarheid, bevrijding of hoe je het noemt niet louter bezig zijn is. Variant 113 van je vermijdingsspel.

Je zegt Waarheid te willen, Zijn, Stilte, Rust, Vrede. Maar ben je niet feitelijk constant ‘on the run’?