Deze tekst is een hoofdstuk uit Rozengeur en prikkeldraad, lees dit boek!, nu in derde druk als vrij goedkope paperback verkrijgbaar. Al is het uitgebracht in 2014, het is nog immer bijzonder actueel en broodnodig voor de gemiddelde ‘zoeker’, en iedereen die een beetje serieus is…

Waarheid is waar. 

Waarheid is van nature compromisloos.

Wat er ook in het midden mag liggen, 

het is nooit de Waarheid.

Zie hoe je de valse structuur, het onware, het ego beschermt, omdat je denkt dat je niet zonder hem kan, omdat je denkt dat je hem bent!

Zie hoe je met angst (voor pijn, verdriet, verlies, eenzaamheid et cetera) de valse structuur, je gevangenis overeind houdt. Al verdedigend, vergoelijkend, vermijdend, bescherm je je gevangenis! 

Dit onderkennen en dan de boel slopen is wat nodig is als je een echt mens wilt zijn, als je het subhumane stadium wilt overschrijden waar het gros der mensheid in zit. En zeker als je de notie hebt vrij te willen zijn!

Wanneer je werkelijk ontdekt dat je je zogenaamde ‘zelf’ kunt ervaren (zien en voelen) is al duidelijk dat je die niet kunt zijn. Dan kun je gaandeweg ontdekken hoe dit valse zelf steeds de ‘beslissingen’ neemt en niet jij (behalve soms) en dat je steeds weer terugvalt op strategieën (behalve soms), dat angst de baas is in je leven en het daaruit voortvloeiende controlemechanisme. Als er een beetje ontwaken is schrik je je rot van hoe gevangen en onbewust je feitelijk bent. Dan valt de mogelijkheid uiteen anderen of de omstandigheden verantwoordelijk te stellen. Jij laat het toe om overheerst en bepaald te worden door wat je denkt te zijn. Door wat je jezelf en je omgeving steeds wijs maakt over jezelf. Jij laat dat toe! Toelaten is ook ‘doen’.

Er is geen plotseling permanent ‘eruit’ zijn – uitzonderingen daar gelaten. Het is wel altijd plotseling om het te zien, en dan begint meestal een lange pijnlijke strijd. Telkens weer in slaap vallen, en je er weer uit vechten. Het vraagt om een radicale verandering van houding. Een verwelkomen van wat eerst gevreesd werd. Een dankbaar zijn voor afwijzingen en ellende, omdat je doorkrijgt dat wat jammert en schreeuwt in je, het onechte is. Niet jij, maar de gefantaseerde jij. 

Je gaat bewust doorvoelen wat zich verzet tegen vrijheid. Bewust onderzoeken waar je jezelf voorliegt. Jezelf indekt. Waar en waarom je je laat manipuleren en zelf manipuleert. Je leert zien hoe vreselijk het is een halfmens te zijn, op halve kracht te leven: te vaak onecht, oneerlijk, bang of blind.

Wakker worden is niet leuk. Anders is het geen wakker worden. Het gaat niet om een moment stilte en helderheid. Niet dat daar iets op tegen is, maar het is meestal slechts een pauze, waarna het onwerkelijke je weer danig te grazen neemt. Permanent gewaarzijn vraagt het gaandeweg en stelselmatig steeds verder slopen van je defensies, je geloofssysteem. Slopen, niet verfraaien. Afbreken, ondergraven, dát is nodig. Wie vrij wil zijn ondermijnt zijn verklaringen en aannames, zoekt waar zijn of haar houdingen niet kloppen. In plaats van vergoelijken of steun bij andere slaapkoppen te zoeken.

Dus als je ruzie krijgt, onderzoek dan jouw aandeel erin, zie hoe jouw onwetendheid en egocentrisme bijdroeg. Wat die ander deed is van veel minder belang dan jij graag denkt. Als je gekwetst raakt onderzoek dan hoe dat in hemelsnaam mogelijk is. Waar moet je aan vast houden om gekwetst te kunnen worden? Wat zijn je verwachtingen, aannames, eisen, zelfbeelden dan eigenlijk. Waar geloof je in?

Ondermijn je aannames over wat juist is, wat hoort, eerlijk zou zijn et cetera. Houdt je aannames niet in de lucht maar tegen het licht. Zoek uit waar je ideeën niet kloppen. Waar je reacties van onvrijheid getuigen in plaats van er rationalisaties, verklaringen, citaten of excuses voor te vinden.

Wees de vijand van onechtheid, krijg lol in het ondermijnen van je gevangenis in plaats van je vast te klampen aan wat je beperkt. Een akelig gebeuren vaak, net als oorlog. 

Stop met jezelf in slaap sussen met je boekjes, wierook, satsangfilmpjes, mantra’s en slaapliedjes uit het oosten. Lees die passages die je verontrusten, waar je het juist niet mee eens bent, die niet troosten maar voelen als zoutzuur en glasscherven, die confronteren, schuren en schrijnen.

Wakker worden en blijven vraagt vele wekkers. Elke confrontatie is er een. Elke afwijzing, tegenvaller, teleurstelling is er een. De ware mens gebruikt deze om zich te bevrijden, de halfmens gebruikt technieken om zo snel mogelijk weer rustig verder te slapen, of beklaagt zich en zoekt bevestiging. Wat je bent wordt bepaald door hoe je met de dingen omgaat, niet door wat je pretendeert. Trek ten strijde tegen je onwetendheid, breek alle muren af, weiger excuses en slaapmiddelen, eet prikkeldraad en drink azijn (bij wijze van spreken!). Doorvoel en doorzie waar je jezelf beperkt, waar je wat-is ontvlucht, waar en waarom je forceert, manipuleert, vermijdt, verdedigt, ontloopt. Als je tenminste vrij of echt wilt zijn. Zo niet: prima, sleep well.

Zodra je begint met je ernstig zorgen te maken of wat je leven noemt wel leven is, begint het avontuur. Wanneer je gaat beseffen dat je slaapt en dat zowat iedereen om je heen aan dezelfde slaapziekte leidt en elkaar in slaap houdt, kan er iets in je ontbranden. Als wat voor liefde doorgaat onacceptabel begint te worden omdat je het angstige vermoeden begint te krijgen dat het vooral behoeftige oneerlijkheid is, kan er iets in je gaan gebeuren. Plots wordt je duidelijk dat je gewoon dezelfde waan najaagt als de rest. Dat je een halfbakken, middelmatig leven lijdt (expres zo geschreven) en dat wat er in je aan het schreeuwen is, zich beklemd en benauwd voelt, wel eens een wezenlijk deel van je is, een bondgenoot van authenticiteit en vrijheid. 

Je gaat wellicht zien dat de gehele structuur die wij samenleving noemen, de structuur van samen slapen is. Het is geen leven. Leven is intens, ruim, groots, vol passie, creativiteit en kracht. Niks ‘het gaat wel, het gaat z’n gangetje’. Werkelijk leven is vrij van de tirannie van angst en ontkenning, van standaard normpjes. Leven accepteert geen sleur, geen vastklampen uit vrees voor vrijheid.

Het avontuur behelst een fundamentele innerlijke omwenteling, een revolutie. Het verwijderen van het stof uit je ogen, de spinnenwebben uit je geest en zelf kijken. Je niks laten wijsmaken en diepgaand voelen wat echt is en wat niet. Wat waar is en wat niet. Waardoor je straalt en waardoor je dof wordt en op de waakvlam leeft.

En dan opruimen wat je belemmert, afbreken wat je beperkt, en eruit gooien wat je in de weg zit. Desnoods ook je baan, vrienden, partner, kinderen als het moet. Maar vooral je innerlijke slaap- en susneigingen confronteren.

Weiger te accepteren dat je leeft als een bange, kleinzerige, behoeftige kleuter. Time to grow up. Het voelt vaak overigens meer als een crisis dan als hemels gezang, dit wakker worden. Je wordt wakker met het besef dat je in een comateuze nachtmerrie hebt gezeten, en dat iedereen om je heen hetzelfde comateuze bestaan voor leven aanziet. Ineens heb je niks meer aan de adviezen van je vrienden, want het zijn de adviezen van ‘verstandig zijn’ (een ander woord voor angst), geen risico nemen en blijven snurken. 

Je zult de enorme trekkracht in jezelf en vanuit je omgeving voelen om je weer terug in het hok, terug bij de kudde te krijgen. Walging en afschuw komen naar boven – als er iets van echtheid in je rest – en die zul je hoogst waarschijnlijk willen ontlopen. Don’t! 

Dat is de innerlijke strijd tussen het oude en het onbekende nieuwe. Verwarring, er alleen voor staan. Veel vriend(inn)en blijken de vrienden van je onware ik. Je collega’s kennen je helemaal niet, enkel in een aangepaste rol. Wellicht kent je partner ook slechts grotendeels je onwerkelijke gezicht. Wie ben je werkelijk???!

Wat ga je doen als je vooral onechtheid kent? Wat ga je doen als de ramp van ontwaken alles in je overhoop begint te halen. Niks gezellige spiritualiteit van allen tezamen een nieuwe wereld van eenheid in (dat idee is droom nummer 326). Wat ga je doen als het vuur ontbrandt en alles verteert wat onecht is? Blussen of laten gebeuren? Meegeven of vermijden en afdekken? Terug in het hok, of het open veld in lopen?… waar de adelaar op je loert vanuit de hoogte…

Zoek op wat je verontrust, vind kerosine in plaats van wijwater, gebruik de lucifers en laat de wierook achter. Die voorkomt enkel dat je kunt ruiken waar het stinkt in je bestaan. Meedogenloos kijken, proeven, voelen, onderzoeken. Je los maken van wat je vasthoudt.

Wegwerpen wat je belemmert, in de angst duiken en hem leren kennen, zodat angst op de loop gaat zodra jij hem aankijkt. Stoppen met vluchten. Stoppen met verklaren, goedpraten en spiritualiseren. En weg met de feelgood guru’s van illusoire eenheid en vrede overal. 

Spiritualiteit gaat je niet helpen, het overgrote deel ervan presenteert slechts slaapmiddelen en methodes tot uitstel van executie. Ontmoet waarheid in jezelf en laat je niks aanpraten. Geef nooit op en daal af, net zolang tot je onomstotelijk weet wat wat is. Praat niemand na, kijk zelf. En kijk uit voor de spirituele maffia. Vind wat echt is door alles te verwerpen wat niet echt is. Kijk naar jezelf, zie hoe je draait en keert, hoe je vermijdt en vervormt, liegt, vastklampt en jezelf in slaap sust. Je hebt alles bij de hand. 

Zoek en zie jezelf waar je bent. Kijk onbevreesd en ongenaakbaar, wees bewust en voelend aanwezig, en kijk naar die sukkel of trut die je denkt je zijn. Binnen no time zul je de klauwen van angst zien die aan het stuur zitten terwijl jij denkt dat jij het bent. 

Begin.

Nu.

Of slaap verder…