Zoeken
Sluit dit zoekvak.

Over (spirituele) leraren

Verschenen in Inzicht nr. 3, september 2011.

Altijd gehad, de neiging tot begrijpen en begrepen willen worden. Van mijn ouders veel geleerd, zoals bij iedereen waren zij mijn eerste leraren. In elk geval heb ik leren luisteren en praten. Bij ons thuis werd er geen geweld gebruikt. Op een enkele klap na dan. Vooral werd er gesproken en besproken. Frustrerend wel, want vooral mijn vader kon dat erg goed. Ik kon niet tegen hem op. Vooral was lastig als ik erg kritisch werd en vragen stelden over ‘hun’ manier van leven en de verwachtingen die ze van mij hadden. Zoals vele ouders (en leraren) hebben ze zo hun eigen agenda en verwachtingen en projecties m.b.t. hun leerlingen. Als de leerlingen (of kinderen) dan hun eigen weg willen gaan ontstaan er meestal problemen.

Laatst was er weer iemand hier die het klassieke patroon mocht meemaken: de leraar (m/v) werd ‘gevonden’ met de gebruikelijke verliefdheid van dien. Er werd veel aandacht ontvangen en het clubje eromheen was natuurlijk ook zo reuze blij met de nieuwe volgeling(e). De eerste tijd niks dan halleluja. Tot de nieuweling(e) vragen begon te stellen en ook in de groep vreemde bewegingen waarnam. Vervolgens ontstonden de problemen. De leraar (m/v) kreeg minder interesse, de leerling(e) mocht niet meer vooraan zitten, de medevolgelingen begonnen minder lief te zijn, met als gevolg de (mij inmiddels bekende) goeroe kater. Klinkt bijna als thuis. Ouders zijn aanvankelijk ook blij met het kleintje, tot dat deze vragen gaat stellen en een eigen wil blijkt te hebben. Al snel is het minder leuk en volgen er maatregelen waaruit blijkt dat de vermoedde onvoorwaardelijke liefde niet bestaat met alle desillusie die daarmee gepaard gaat.

Thuis en rond leraren (m/v) tieren de conditioneringen welig. Vooral veel ‘zoeken waar je niet bent’ en ‘behoefte voor liefde aanzien’, naast het ‘negeren van je intuïtie’ en ‘proberen uitkomsten te forceren’. Allemaal standaard conditioneringen. Niemand heeft het door, vaak ook de leraren (m/v) niet, vooral niet bij hen zelf.

Leraren zijn nuttig, je kunt er iets van leren. En dat is ook zo, alleen vaak niet of meer dan wat er gepropageerd wordt. Zij hebben namelijk meestal hun eigen neigingen en agenda. En ik kan het weten want ik was/ben er een van. En ik heb moeten erkennen en doorleven dat er ook in mij een en ander niet helemaal fris was of onaangeroerd bleef zolang ik ‘in functie bleef en lekker druk’. En dus ben ik gestopt met het goeroe gebeuren en ben innerlijke opruiming gaan houden, ben weer gaan leren. Want zoals ik al eens riep: een goeie leraar leert graag. Wat een bevrijding by the way. Nu leer ik mensen hoe te voelen, kijken, hun eigen intuïtie te benutten, hun emotionele afval op te ruimen zodat ze zelf verder kunnen, zelf denken, zelf kijken. Heerlijk. Fijner voor mij ook trouwens. Geen afhankelijkheden en verliefdheden meer, geen rol van ‘verhevene’, geen aanbidding, geen kleuterschool gedoe meer.

Nogmaals, je kunt veel leren in een groepje rond een leraar (m/v), als je je ogen en intuïtie open houdt, vragen stelt, en b.v. ziet hoe mensen zich gedragen als de leraar (m/v) erbij is en wanneer niet. Hoe goedkeuring wordt gezocht en privileges gegeven en weer ingetrokken. Hoe er opgekeken wordt naar de voorzitter (m/v) en de veronderstelde ‘gevorderde’ onwetenden. Hoe groepshypnose werkt, hoe de leraar (m/v) ook maar een mens is met rare trekjes (die meestal verbloemd worden of gespiritualiseerd) etc. Fantastisch. Tegelijkertijd en overigens, ben ik alle leraren zeer dankbaar!

Hè bah, wat een negatief stukje…. Nee hoor, niet wat mij betreft. Het is volstrekt in orde namelijk. Het totaal werkt zeer economisch: het levert waar vraag naar is. Als een groep mensen een leider nodig heeft verschijnt die. Als mensen ergens bij willen horen, krijgen ze de kans. Als mensen willen denken spiritueel bezig te zijn en dat dat goed is, dan komt het. Alles is dus perfect in orde, en wat mij betreft bijzonder grappig, hoewel vaak heel pijnlijk voor velen in deze ‘beweging’, vooral als er een oogje een beetje open gaat.

Krishnamurti riep eens: ‘Vertrouw geen enkele goeroe. Begin met ze vragen te stellen en betwijfel alles wat ze zeggen en al snel zal je merken dat ze je eruit gooien.’ Ook dat moest gezegd worden. Net als dit stukje geschreven moest worden. Zowel als de stukjes die er ook zijn over hoe tof leraar zus en zo is en hoe die mij zo heeft gezegend dat ik nu (denk dat ik) wakker ben. Een Zen meester zei ooit: ‘Alle ellende is begonnen toen de eerste leraar zijn mond open deed’. Die is ook leuk.

Het leven is een feest, een feest van zelfontdekking. In alle vormen, van fijn tot vreselijk, leert bewustzijn zichzelf kennen. Jij bent een van die bewustzijns-leerprogramma’s zoals alles wat er lijkt te zijn. Een virtuele entiteit, een droomfiguur die denkt te lezen, leren, les te geven, te groeien etc. Uiteindelijk zijn we gewoon bewustzijn en tegelijkertijd voer. Ja, je leest het goed: voer voor bewustzijn. Leuk he. Dus is het geen kritiek op leraren, want die virtuele programmaatjes zijn gewoon deel van het geheel. Zo en nu ga ik lekker een nieuw liedje uitwerken, da’s ook mooi.

B well, h

Ja, ik doe mee!