Gepubliceerd in InZicht mei 2013.
14:29 zegt het klokje op het bijzet tafeltje naast me. Zondagmiddag, net een mix gemaakt van een tweeledige blues waarin mijn vriend Erik een van z’n beste trompetpartijen ooit heeft vastgelegd. Hoop gestoei zo’n mix goed krijgen, vooral bij zo’n lang nummer waarin er wel erg veel gebeurt en dat ook nog twee heel verschillende songs omvat. Tussen door een beetje darten, wat erg goed ging vandaag, dat wil zeggen voor mijn doen dan, niks in vergelijking met Taylor, van Barneveld, Wade of van Gerwen natuurlijk, maar hoe dan ook, soms vliegt het gewoon. Leuk.
Heb je dat ook dat herinneringen aan gebeurtenissen en herinneringen aan dromen hetzelfde illusoire karakter hebben? Dat alles wat je geest ‘terughaalt’ onbewijsbaar, arbitrair en gekleurd is? Wat is echt? Wat weet je voor honderd procent zeker?
Wei wu wei schreef eens: ‘Waarom ben je ongelukkig? Omdat 99,9 % van wat je denkt en doet gaat over je zelf. En die is er niet’. Indeed.
Er staat: …’op het bijzet tafeltje naast me’. Me. Verwijzing naar wat? Dit lichaam natuurlijk, want voor het Naamloze bestaat er geen naast, of voor of achter.
Gisteren was er satsang hier beneden (weer vanuit het lijf bezien). Ook daar werd gestuit op de onmogelijkheid iets werkelijk zinnigs te zeggen. Elke metafoor gaat mank. Elke pointer zit ernaast, als die letterlijk wordt genomen. Satsang gebeurt (of niet) maar niemand ‘doet’ dat. Vaag denken: leef elk moment volledig (alsof er een opeenvolging van momenten is, en een iemand die kan besluiten wel of niet volledig aanwezig te zijn). Iedereen is bewustzijn (alsof er verschillende afgescheiden wezens zijn). Alles is een (alsof ‘alles’ en ‘eenheid’ elkaar niet uitsluiten). Pffff.
Wonderlijk. Gelijktijdigheid. Het spontane volledige besef van DIT-NU-HIER en schijnbare gebeurtenissen, geluiden, sensaties, typen, pijnlijke schouder …
Dit-nu-hier IS; geen tijd, ontwikkeling, proces, evolutie. Allemaal dualistisch gedoe en gedenk. Zo zijn er die denken dat er een evolutie gaande is naar collectieve wakkerheid… Zucht, ontwaken is niet het gevolg van een proces. Het is de vernietiging van de droomfiguur. Ineens is er wakker-zijn. Het is het tijdgebonden denken dat in processen gelooft. Er is geen proces, geen ontwikkeling, alleen stralende leegte die IS. Tijdloos, ongeboren, onsterfelijk, niet lokaliseerbaar, onafhankelijk, onpartijdig, Onpersoonlijk.
Verlichting is onpersoonlijk. Personen zijn tijd en ruimte gebonden fata morgana’s. Wat een fata morgana ‘doet’ is van geen belang en heeft geen invloed op de werkelijkheid. Het is niet een fata morgana die ontwaakt (door inspanningen of wat dan ook), de fata morgana wordt ineens gezien voor wat het is: een luchtspiegeling. Dat was het al, dus of het wordt gezien of niet verandert nergens iets aan. Of een fata morgana nu wel of niet gelooft in fata morgana’s doet niet ter zake, ze bestaan niet.
En voor de duidelijkheid: er is niet een iemand die ineens ziet dat ‘je’ een fata morgana bent. Zo is er ook niet iemand hier die een tekst schrijft en ook niemand die de tekst leest. Dat lijkt maar zo. Ik en jij is prima voor dagelijks gebruik, maar beseft kan worden dat het feitelijk onzin is. Niemand hier, niemand daar. Er gebeurt niks. Vakantie. Alles is vakantie. ‘Ik’ ga nergens heen, kom nergens vandaan, hoef niets te bereiken, bevestigen, behalen, ontwijken …. Niet eens ‘hoef niet’: kán niet. Er is niets.
De droom speelt zich af, als de soap op tv: pixels. Niemand daar. Als er gedacht of gevoeld wordt iemand te zijn, zijn vele wegen mogelijk. Honderden technieken, systemen, filosofieën, religies, boeken, workshops, drugs, spullen, prestaties, relaties enzovoorts. Allemaal oké. Niks mis mee. Fata morgana’s. Leeg.
In werkelijkheid is er niets belangrijker dan iets anders, niets meer of minder waardevol dan om het even wat. Maar het denken is gespleten, dus geloof je in goed en kwaad, in meer en minder, in wenselijk en onwenselijk en al dat gedoe. Prachtig, mag allemaal: levert niks op (behalve drama en conflict – en dat vind ‘je’ blijkbaar leuk).
Spel: check eens een weekje of zo of niet al je probleempjes beginnen met een ik-idee en de daaruit volgende beoordeling van iets in positief of negatief. Niet snel zeggen ‘ja dat is zo’. Speel het spel een keer, al is het maar een week. En onderzoek eens wat er gebeuren zou als je er geen mening op na hield, als je niets als fijn of pijnlijk zou duiden, als je het eens bij de feiten hield. De pure feiten. Bijvoorbeeld. Je autoruit is ingeslagen en je cd speler gejat. Feiten: kapotte ruit, verdwenen cd-speler. Het is zoals het is. De ophef die in je opkomt is een toevoeging van de geest, tijd, verleden, oordelen, aannames, ik-idee, mijn-dijn, normen en waarden… fata morgana… right? Enjoy.
Deze tekst staat ook in Engelse vertaling op de site, zie het kopje English